Plaatjesboeken dus. Strips. Of graphic novels. Had ik visuele poëzie al genoemd? Ik houd ervan: creatieve manieren om verhalen te vertellen in woord en beeld. Zo af en toe licht ik een paar mooie of leuke voorbeelden uit mijn boekenkast voor je uit. Op volgorde van toevalligheid. Met deze keer onder andere: één vaste plek als hoofdpersoon en een veilingcatalogus als verhaal van een liefde.
Here - Richard McGuire
Het verhaal van een plek. En dan ook echt maar één plek – maar wel van de oersoep-tijd tot nu. Je ziet hoe stellen ruziën, kinderen opgroeien en bewoners van inrichting veranderen. Hoe ’t bos plaatsmaakt voor bebouwing, hoe de omgeving uit beeld verdwijnt. Door de sprongen in de tijd – en doorkijkjes naar andere tijdperken – voel je des te hoe meer vlug het gaat. Hoe tijd een medogenloos personage is. En ineens zie je jezelf ook op een bank in een huis zitten. Je afvragend wat in jouw huis de sporen, geschiedenissen en dromen van eerdere bewoners zijn.
Important Artifacts (...) – Leanne Shapton
For the record meteen even de volledige titel: ‘Important Artifacts and Personal Property from the Collection of Lenore Doolan and Harold Morris – Including Books, Street Fashion and Jewelry’. Ik denk met stip de langste titel in de kast hier. Een mooi verslag van hoe spullen onderdeel worden van je (emotionele) leven, een verbinding tussen jou en je geliefde. Shapton laat het liefdesverhaal van Lenore en Harold zien aan de hand van hun inboedel. Die dus geveild wordt. ‘t Is gewoon maar een catalogus, met beschrijvingen van de geveilde spullen. Maar daarachter zit een hele wereld, en het verhaal van twee levens die samenkomen; en weer verder gaan.
Binnenskamers - Tim Enthoven
Als je je soms alleen maar wilt afsluiten van de wereld, en tegelijk iemand ontmoet waar je wel ín wil kruipen. Het verhaal en de beleving van de ik – student Tim – in Binnenskamers wordt sterk invoelbaar. Omdat je zijn verhaal leest: de kamer ziet waar hij zich verstopt, de mensen die angstwekkend dichtbij komen en ruimte innemen. Maar vooral ook omdat je de kwetsbaarheid in de vorm voelt: ruimten worden kleine cellen in een groot wit vel, waar het soms allerminst veilig schuilen lijkt. En nabijheid wordt bijna monsterlijk groot. En hoezo verstoppen? Je kijkt dwars door de muren van Tims kamer heen…
De zachte atlas van Amsterdam - Jan Rothuizen
Okee, minder een beeldroman dan de vorige verhalen, maar de Zachte atlas is tóch het verhaal van een stad. Getekende reportages van heel verschillende plekken in Amsterdam: van toeristische hotspots naar een doorsnee woning, en van een Hindoestaanse tempel tot de burgemeesterskamer. Een wirwar van plekken, spullen, routes, beschrijvingen en micro-verhaaltjes. Omdat je niet gestuurd wordt in je focus, kun je gerust verdwalen – en de details zien. Dát is wat fris kijken doet. ‘De gewoonte heeft als eigenschap dat ze dingen onzichtbaar maakt.’ schrijft Rothuizen in zijn introductie. Gelukkig kijkt hij verder dan de gewoonte.