De vraag: teken een groepsportret van Nederlandse dingen (of mensen). Maak je eigen verzameling. Zo bedacht ik ‘t om hekken in beeld te brengen. Houten poortjes, afschrikwekkende tralies. Hierdoor keek ik ineens heel anders naar mijn omgeving. Die lijkt wel uitsluitend te bestaan uit begrenzingen en aanwijzers. Zo veel lijnen die je bewegingen in de ruimte sturen, die bepalen wat binnen en wat buiten is. Wat je ergens moet doen of juist niet.
Nu tennis ik zo af en toe. Al is dat meestal geen wedstrijd, het telt wél of je in of uit slaat. Door mijn interesse in grenzen en afbakeningen bekeek ik ook de lijnen op het rode tennisveld eens wat beter. Een bal op de witte lijn is in. Dus die lijn van 5 centimeter dik ís helemaal geen grens – alleen waar hij ophoudt aan de buitenkant doet ie pas zijn werk. Dat heeft toch iets lulligs.
Het niemandsland van het grensgebied.
